Eigenlijk is de volgorde een beetje onlogisch, maar ik vond het zo nu eenmaal leuker: aan tafel staan en stapjes zetten kon ik al een tijdje, maar op mijn billen rechtop blijven zitten lukte nog niet. Nu kan ik dat wel, en dan is het ook veel makkelijker om lang met één speeltje bezig te zijn, omdat ik nu niet meer op mijn armpjes hoef te hangen en mijn hoofdje overeind hoef te houden. En ik kan zelf bij de konijnenkooi gaan zitten en alles volgen wat de konijntjes doen.

Wat papa en mama ook erg leuk vinden is dat ik met mijn tong kan ‘klakken’. Papa dacht eerst dat ik me steeds verslikte, maar toen ik papa een keer na deed viel het kwartje pas. Nu heb ik er plezier in en wissel ik brabbelen af met klik-klakken. Inmiddels heb ik ook al zeven tandjes!

Langzamerhand merken mama en papa ook dat ik ze toch ècht mis als ik ’s avonds in bed lig. Dan moet ik midden in de nacht opeens huilen. Maar als ik dan een knuffel krijg en een slokje heb gedronken slaap ik meestal snel weer verder. ’s Morgens ben ik dat allang weer vergeten en sta ik ze onder aan mijn bedje vrolijk op te wachten.

De feestdagen komen nu ook snel dichterbij, dus het huis is mooi versierd. Ik kijk mijn ogen uit, want al die mooie lichtjes en versieringen (binnen èn buiten) heb ik natuurlijk nog nooit gezien! Op de kast staan zachte schaapjes en elandjes, en we hebben een hele mooie kerstboom, met lampjes en kerstballen. Die hebben papa en mama zelf gemaakt. En er staat een stalletje onder met “schaapje, nog een schaapje, ezel, os, papa, mama, kindje en engel”. Wauw!