Een tijdje geleden werd Vlekje opeens ziek. Haar kopje hing scheef, ze viel steeds om en daardoor kon ze niet meer goed zelf eten en drinken. Papa is toen meteen met haar naar de dierendokter geweest.

Van de dierendokter kregen we druppeltjes en speciale zakjes voer dat we haar de eerste paar dagen met een spuitje moesten geven. De twee weken daarna kreeg ze Olvarit babypotjes met… jawel: wortel! Papa en mama dachten eerst dat de dierendokter een grapje maakte, maar nee. Er zitten veel vitamines in die een ziek konijntje nodig heeft en Vlekje kon dat van een lepeltje makkelijker eten dan harde korreltjes uit een bakje. En tja, konijntjes vinden worteltjes nou eenmaal gewoon lekker.

Vlekje moest ook binnen in een kooi zitten, omdat we dan goed voor haar konden zorgen en buiten zou ze zich misschien pijn doen als ze om zou vallen. Ik vond dat wel heel zielig voor Kruimeltje, want ze waren altijd echte vriendjes en nu moesten ze elkaar missen.

Nadat ze een paar weken ’s ochtends en ’s avonds druppels had gekregen kon ze weer zelf korreltjes eten en uit het flesje drinken. Langzaamaan ging haar hoofdje weer rechtop staan en even leek het wat beter te gaan: ze hupte weer rond en was enthousiast als je haar aanhaalde. Maar een paar dagen later ging het toch weer mis en nu leek het ook na een maand druppeltjes niet meer beter te worden.

Afgelopen zaterdag zijn we weer met Vlekje naar de dierendokter geweest, om te kijken of ze nog iets voor haar konden doen. Helaas kon dat niet meer, Vlekje was echt te ziek. Papa en mama hadden al uitgelegd dat Vlekje misschien niet meer beter kon worden en ze een prikje zou krijgen om lekker te gaan slapen. Ik begreep het wel, maar nu we haar niet meer mee naar huis konden nemen was ik wel even écht verdrietig…

Doei lieve Vlekje, droom maar fijn over alle andere konijntjes!